Τον ιστοχώρο αυτό δημιούργησα για να καταγράφω τις σκέψεις μου σχετικά με τα μεγάλα ερωτήματα που με απασχολούν από πάντα και, απ’ ότι παρατήρησα, απασχολούν και πάρα πολλούς άλλους ανθρώπους. Είναι τα μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα και καταγράφω εδώ τις σκέψεις και τις απόψεις μου, χωρίς να είμαι φιλόσοφος και χωρίς να θέλω να γίνω. Μαθηματικός και Μηχανικός είμαι, και επιχειρηματίας, άνθρωπος της δράσης και της ουσίας. Ξέρω να σκέφτομαι, αντιπαθώ τις φλυαρίες και με ενδιαφέρει η ουσία. Εχω διαβάσει αρκετά φιλοσοφία, και διαβάζω ακόμα, και στέκομαι με ιδιαίτερο σεβασμό μπροστά στους γίγαντες της διανόησης, τους μεγάλους φιλοσόφους, επιστήμονες και διανοητές, αλλά και όλους τους ανθρώπους της δράσης, που ο καθένας με τον τρόπο του συνέβαλε στην πρόοδο και στην εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Ο άνθρωπος ανέκαθεν βασανίζονταν από 3 μεγάλα ερωτήματα, που τον συνοδεύουν απ΄την παιδική ηλικία μέχρι την τελευταία του στιγμή. Τα ερωτήματα ζητούν απαντήσεις κι ο άνθρωπος στην προσπάθειά του να τις βρει σχηματίζει το ιδιαίτερο σε καθέναν μας φιλοσοφικό σύστημα το οποίο αλλάζει κι εξελίσσεται παρακολουθώντας την εξέλιξη της ζωής μας.
Το κάθε ερώτημα απασχολεί τον καθέναν με διαφορετική συχνότητα και ένταση. Ανάλογα με τον χαρακτήρα του καθένα και την φυσική του προδιάθεση.
Κατά τη γνώμη μου, αυτά τα ερωτήματα είναι βασικά τρία. Στα δύο απ’ αυτά η δική μου απάντηση είναι απλή και λίγο έως ελάχιστα με έχουν ποτέ απασχολήσει. Το τρίτο, όμως μου απορροφά πολύ μεγάλο μέρος της ενέργειας και των σκέψεών μου.
Ας δούμε, όμως τα τρία αυτά Ερωτήματα και τις απαντήσεις στις οποίες εγώ έχω καταλήξει:
- Ποιός είναι ο Σκοπός της Ζωής ?
Μεγάλο ερώτημα . Απτεται και της Θεολογίας. Στο ερώτημα αυτό έχω καταλήξει οριστικώς. Πιστεύω οτι η ζωή ΔΕΝ έχει σκοπό. Ο κόσμος που ξέρουμε και μες στον οποίο ζούμε δεν υπηρετεί κάποιο σκοπό. Ούτε και κάποιος τον έφτιαξε. Αυτός ο “κάποιος” ο δημιουργός του κόσμου, είναι έννοια ανθρώπινη. Ο άνθρωπος δημιουργεί και προβάλλει αυτή την ιδιότητα σε κάποιο άλλον Ον του οποίου την ύπαρξη υποθέτει και ψάχνει να το βρει. Οι περισσότεροι το ονομάζουν Θεό. Μεγάλο μέρος της ανθρώπινης διανόησης, φιλοσοφίας και πνευματικής δημιουργίας δαπανήθηκε στην προσπάθεια να προσδιοριστούν τα χαρακτηριστικά αυτού του Οντος, οι προθέσεις του και τα σχέδιά του.
Κατά την ταπεινή μου αντίληψη, δεν υπάρχει δημιουργός του κόσμου με την έννοια του Οντος. Πέρα απ’ τις 4 χωροχρονικές διαστάσεις που αντιλμαβάνεται ο άνθρωπος, υπάρχουν κι άλλες που απλά ΔΕΝ τις αντιλαμβάνετα. Οπως ακριβώς δεν καταλαβαίνει την ύπαρξη των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων και άλλων υπαρκτών φαινομένων, έτσι δεν αντιλαμβάνεται οτιδήποτε πέραν των 4 διαστάσεων του χωροχρόνου. Εκεί πιστεύω πως βρίσκεται η απάντηση στο ερώτημα της δημιουργίας και του σκοπού του κόσμου και της ζωής.
Κανένα Ον επομένως, δεν έφτιαξε τον κόσμο και κανένα σκοπό δεν εξυπηρετεί η ύπαρξή του.
2. Υπάρχει ζωή μετά το θάνατο ?
Το θεμέλιο των περισσοτέρων θρησκειών. Η αιώνια ζωή, η Βασιλεία των Ουρανών.
Κατά τη γνώμη μου, κι εδώ η απάντηση είναι αντίστοιχη. Δεν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, όπως δεν υπάρχει και πριν τη γέννηση. Η ζωή, όπως την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος υπάρχει μόνο στο υπαρκτό σύμπαν, από πλευράς χώρου, κι από πλευράς χρόνου περιορίζεται μεταξύ γέννησης και θανάτου. Οτιδήποτε άλλο, πέραν αυτών των διαστάσεων, ξεφεύγει απ’ την ανθρώπινη αντιληπτική ικανότητα και είναι άσκοπο ο άνθρωπος να ασχολείται με κάτι που δεν μπορεί να εννοήσει. Οπως ακριβώς είναι άσκοπο να προσπαθεί να “δει” τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Δεν μπορεί να τα δεί. Είναι αδύνατο. Οπως είναι αδύνατο να ακούσει και ήχους πέρα από ένα πολύ μικρό εύρος συχνοτήτων.
3. Μπορεί ο Ανθρωπος να ζήσει Ελεύθερος ?
Η Ελευθερία είναι το βασικό θέμα αυτού του ιστοχώρου. Κι αυτό είναι το θέμα που φιλοσοφικά με απασχολεί περισσότερο. Ξεκινάει απ’ την απλή καθημερινότητα και φτάνει μέχρι την πολιτική οργάνωση, το κράτος, τις λειτουργίες του, τη μορφή του πολιτεύματος, την συχνά προβληματική σχέση πολίτη και εξουσίας, τον κίνδυνο της υποδούλωσης και τις δυνατότητες άμυνας του απλού ανθρώπου.
Το θέμα δεν είναι απλό και χρειάζεται επεξεργασία για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στη σκέψη μας. Ας αρχίσουμε απ’ την ίδια την έννοια της Ελευθερίας.
Ποιός είναι ελεύθερος ? Οποιος “κάνει ότι θέλει ” ? Είναι τόσο απλός ο ορισμός της ελευθερίας ? Να κάνω ότι θέλω ?
Δεν νομίζω ! Ακόμα και το “ότι θέλω” δεν είναι τόσο απλό. Το τι θέλω, αλλάζει από ώρα σε ώρα και σχετίζεται με τη συγκυρία. Είναι θεμελιώδες να διακρίνουμε την ελευθερία απ’ την ασυδοσία. Να παίζω μουσική στη διαπασών στις 4 τα ξημερώματα επειδή γυρίζω απ’ τα μπουζούκια και είμαι στο κέφι, ξυπνώντας όλους τους γείτονες, σίγουρα δεν είναι αυτό που έχουμε στο μυαλό μας όταν μιλάμε για ελευθερία.
Να αδιαφορούμε για τα μέσα διαβίωσης των παιδιών μας, κάνοντας το κέφι μας, είναι ελευθερία? Δηλαδή, αν τύχει γυρίζοντας σπίτι να περάσουμε απ’ το OPAP Play, την κρατική μπαρμπουτιέρα, είμαστε ελεύθεροι να χάσουμε το μηνιάτικό μας, αδιαφορώντας αν αύριο δεν θα έχουμε να πληρώσουμε το φροντιστήριο των παιδιών μας ?
Ακόμα και μέσα στο σπίτι μας, γιατί να μην είμαστε ελεύθεροι να δέρνουμε τη γυναίκα μας, τα παιδιά μας ή να κάνουμε μαζί τους ότι μας κάνει κέφι ? Γιατί να καταπιέζουμε τις επιθυμίες μας ? Δεν πρέπει να είμαστε ελεύθεροι ?
Στην ταβέρνα, ο τύπος που φωνάζει απέναντι και μας χαλάει την ησυχία, γιατί να μην μπορούμε να του φέρουμε την καρέκλα στο κεφάλι χωρίς συνέπειες ? Γιατί πρέπει να καταπιέζουμε τον εαυτό μας ? Δεν είναι η Ελευθερία το ύψιστο αγαθό ?
Μήπως θα ήταν καλύτερα να ζούμε στα δάση, στις σπηλιές και να κάνουμε ότι θέλουμε, χωρίς γείτονες, χωρίς παιδιά, χωρίς σπίτια, χωρίς ταβέρνες ? Τι τα θέλουμε όλ’ αυτά γύρω μας που μας περιορίζουν ? Τα άγρια ζώα δεν είναι ελεύθερα ? Ποιός περιορίζει τις κινήσεις του λιονταριού, του αετού, του καρχαρία ? Δεν είναι ελεύθερα να κάνουν οτι θέλουν ? Μήπως όσο πιο “πολιτισμένος” και τεχνολογικά προηγμένος ο άνθρωπος, τόσο χάνει τον έλεγχο της ζωής του ? Μήπως η “πρόοδος” είναι ένα λάθος και καλά θα κάνουμε να γυρίσουμε κοντά στη φύση ώστε να ανακτήσουμε τη χαμένη μας ελευθερία?
Για να το σκεφτούμε λίγο. Ας πάρουμε τα ζώα. Ποιο ζώο θεωρούμε δυνατό και ελεύθερο ? Ας πούμε το λιοντάρι . Ωραία. Τι θαυμάζουμε σ’ αυτό ? Τη δύναμή του. Το αγέρωχο στυλ. Την περηφάνεια. Την ελευθερία!!! ¨Ομως, για μια στιγμή . Την ελευθερία ? Για να δούμε πόσο ελεύθερο είναι το λιοντάρι. Ας πούμε οτι θέλει να πετάξει, όπως το ταπεινό σπουργίτι. Μπορεί ? Οχι. Γιατί ? Ποιός το εμποδίζει? Κανείς αλλά … δεν έχει φτερά. Και γιατί να μην μπορεί να δημιουργήσει φτερά, όπως κάποια μυρμήγκια? Ε, δεν γίνεται ! Γιατί δεν γίνεται ? Υπάρχει κάτι που δεν μπορεί το περήφανο λιοντάρι ?
Υπάρχει ! Αυτό που δεν επιτρέπει η ΦΥΣΗ. Βεβαίως, η Φύση. Είναι ισχυρότερη από κάθε μέρος της, από κάθε ζώο, από κάθε φυτό. Ο φοβερός και τρομερός καρχαρίας είναι υποχρεωμένος να ζει συνεχώς βαθιά στη θάλασσα, όπως και σχεδόν όλα τα θαλάσσια ζώα. Δεν μπορούν να ζήσουν στη στεριά, όσο δυνατά κι αν είναι. Η Φύση είναι αυτή που ορίζει τα περιθώρια της ζωής και της δράσης κάθε όντος.
Μήπως ισχύει το ίδιο και με τον άνθρωπο ? Μα φυσικά ! Κι ο άνθρωπος είναι μέρος της Φύσης. Δεν μπορούν οι ενέργειες, οι πράξεις του ανθρώπου να παραβιάζουν τους φυσικούς νόμους. Η παραβίαση των φυσικών νόμων ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Το λιοντάρι που θα προσπαθήσει να πηδήξει το φαράγγι, ελπίζοντας πως θα πετάξει, σίγουρα θα τσακιστεί στις πέτρες με τραγικό τρόπο. Ο καρχαρίας που θα αποφασίσει να εγκαταλέιψει τα βαθιά νερά, δεν θα έχει πάνω από μερικά λεπτά ζωής. Αυτό συμβαίνει και με τον άνθρωπο. Είναι μέρος της Φύσης. Υποκειται στη ισχύ των φυσικών νόμων, η παραβίαση των οποίων επιφέρει τραγικές και συχνά θανάσιμες συνέπειες.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά τα με την πολιτική οργάνωση, με τις πολιτικές ελευθερίες ? Πως σχετίζονται όλ’ αυτά με το θέμα μας ? Σχετίζονται, άρρηκτα. !!
Η δημιουργία της κοινωνίας, είναι επιταγή της Φύσης. Ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό. Αυτό δεν είναι αποκλειστικό του προνόμιο. Μοιράζεται αυτό το χαρακτηριστικό και με άλλα ζώα. Τα περισσότερα είναι κοινωνικά. Λίγα είναι αυτά που ζουν μόνα τους. Το μοναδικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου, που τον διακρίνει απ’ τα άλλα κοινωνικά ζώα, είναι η επιθυμία και η δυνατότητα προόδου. Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ζώο που επιδιώκει και συνήθως επιτυγχάνει να βελτιώνει τις συνθήκες της ζωής του. Είναι προοδευτικό κοινωνικό ζώο. Αγαπάει τη πρόοδο. Αυτή είναι η φύση του. Ετσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος. Δημιουργεί τεχνολογία και μέσα που βελτιώνουν τοις συνθήκες της ζωής του. Μοναδικό χαρακτηριστικό σε όλο το φυσικό κόσμο.
Αρα, ο άνθρωπος δημιουργεί κοινωνίες ώστε να επιτύχει αυτό που του όρισε η φύση ως σκοπό: Την πρόοδο. Τη βελτίωση των όρων της ζωής.
Με την λέξη “πρόοδο” εννοούμε τη βελτίωση της ζωής ΚΑΘΕ ανθρώπου, η μάλλον τη δυνατότητα να επιδιώκει ο ίδιος την κατεύθυνση προς την οποία επιτυγχάνεται η προσωπική του εξέλιξη. Αρα, δεν υπάρχουν έννοιες όπως το “κοινό καλό” , η πρόοδος του συνόλου και άλλα παρόμοια. Ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά τη βελτίωση ή την χειροτέρευση και όλοι μας δεν έχουμε αναγκαστικά το ίδιο πράγμα στο μυαλό μας, οταν καταστρώνουμε τα σχέδια και χαρτογραφούμε την επιδιωκόμενη πορεία μας.
Αυτή ακριβώς είναι και η αξία της Ελευθερίας. Είναι η δυνατότητα του καθενός να ορίζει τη ζωή του, μέσα στα πλαίσια των φυσικών νόμων. Επομένως η Ελευθερία είναι η πρώτη και ύψιστη αξία. Είναι αυτή που δίνει υπόσταση στην ξεχωριστή ανθρώπινη ιδιότητα. Ο υπόδουλος δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένος, κανονικός άνθρωπος, επειδή δεν μπορεί να διαλέξει τη πορεία της ζωής του. Τον δεσμεύουν κι άλλα πράγματα περαν των φυσικών νόμων. Οι “αφύσικες” δεσμεύσεις είναι αυτές που αλλοιώνουν και καταργούν την ανθρώπινη ιδιότητα.
Η ίδρυση και η ύπαρξη της κοινωνίας, είναι επομένως ένας ακόμα φυσικός νόμος. Η κοινωνία επιτρέπει τον καταμερισμό των εργασιών , την εξειδίκευση και τις οικονομικές συναλλαγές. Αρα την πρόοδο. Ο άνθρωπος ζώντας μόνος του προφανώς δεν μπορεί να προοδεύει. Η μοναχικότητα δεν επιτρέπει οικονομίες κλίμακος.
Η απλή ύπαρξη της κοινωνίας, όμως, πάλι δεν αρκεί. Ζούμε μαζί για κάποιους λόγους. Ενας πολύ σοβαρός εξ αυτών είναι η διενέργεια συναλλαγών, ως αποτέλεσμα της εξειδίκευσης. Ομως οι συναλλαγές σπανίως είναι “spot” . Συνηθέστατα εχουν μια χρονική διάσταση. Συμφωνούμε σήμερα για να κάνουμε κάτι αύριο. Δουλεύει ο εργάτης αποσκοπώντας να πληρωθεί στο τέλος της ημέρας, της εβδομάδας ή του μήνα. Σου μεταφέρω τα εμπορεύματα με σκοπό να πληρωθώ μόλις τα παραδώσω. Εναλλακτικά, ο εργοδότης προπληρώνει προσδοκώντας στην υλοποίηση μιας εργασίας, στην παράδοση ενός αγαθού.
Ολα τα παραπάνω είναι παραδείγματα συμβάσεων, συμβολαίων. Οι συναλλαγές, άρα και η πρόοδος, προϋποθέτουν την τήρηση των συμφωνιών που συνάπτονται χωρίς καταναγκασμό. Αρα η ανθρώπινη κοινωνία πρέπει να βρίσκει τρόπους ώστε οι εθελοντικές συμφωνίες να τηρούνται. Η αθέτηση μιας συμφωνίας δεν είναι πράξη ελευθερίας, όπως επιφανειακά φαίνεται. Είναι αντίθετα, πράξη που δυναμιτίζει τις προοπτικές προόδου της κοινωνίας. Είναι πράξη προδοσίας της εμπιστοσύνης του αντισυμβαλλομένου. Η εμπιστοσύνη είναι προϋπόθεση της κοινωνικής ζωής, άρα και της ανθρώπινης ιδιότητας. Η ύπαρξη μηχανισμών επιβολής της υλοποίησης των εθελοντικών συμφωνιών, είναι απαραίτητη σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία.
Αλλά ποιές συμφωνίες είναι εθελοντικές? Οποιοσδήποτε μπορεί να ισχυριστεί οτι υπαναχωρεί από μια ανεπιθύμητη πλέον συμφωνία, επειδή αυτή ήταν αποτέλεσμα καταναγκασμού, πλάνης ή απάτης. Κατά τη γνώμη μου, η πλάνη δεν είναι λόγος αθέτησης συμφωνίας. Είναι όμως λόγος λήξης αυτής. Αντίθετα η απάτη είναι λόγος και διακοπής αλλά και αναίρεσης των εως τότε ενεργειών μιας συμφωνίας. Ο καταναγκασμός, με την έννοια της φυσικής βιας, ακυρώνει καθε συμφωνία. Πρέπει λοιπόν η κοινωνία να διατηρεί σε ισχύ μηχανισμούς που επιβάλλουν την τήρηση των “καθαρών” συμφωνιών ενώ παρεχουν τα μεσα για την ακύρωση ή την αναίρεση των απατηλών και πλανημένων. Η ύπαρξη, επομένως, μηχανισμών επιβολής ειναι όρος ύπαρξης της κοινωνίας.
Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για το θεσμό της ιδιοκτησίας. Ο άνθρωπος αγαπάει οτι κατέχει. Είναι υποκρισία να ισχυριζόμαστε το αντίθετο. Αυτή είναι η φύση μας. Θελουμε να κατέχουμε πράγματα. Η ιδιοκτησία , η κατοχή, είναι προϋπόθεση της επενδυσης, αρα και της προόδου. Αν δεν είσαι βέβαιος για την μελλοντική κατοχή ενός αντικειμένου, πολύ δύσκολα θα επενδύσεις σ’ αυτό. Η έλλειψη επένδυσης σημαίνει έλλειψη προόδου.
Αρα, η διατήρηση του περιβάλλοντός μας στην όποια κατάσταση το γνωρίσαμε, δεν είναι αρετή. Αρετή είναι η πρόοδος, η βελτίωση μεσω της επένδυσης, η οποία φυσικά προϋποθέτει την ιδιοκτησία.
Αυτό επισης δεν είναι ανθρώπινη πρωτοτυπία. Σε αρκετά ήδη ζώων συναντάται η τάση για ιδιοκτησία φυσικών αντικειμένων, ιδίως όταν αυτά είναι χρήσιμα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο άνθρωπος δεν είναι ο μοναδικός ιδιοκτήτης.
Αρα η κοινωνία χρειάζεται θεσμούς που εξασφαλίζουν την τηρηση των συμβάσεων και προστατεύουν την ιδιοκτησία. Ενας τετοιος θεσμός είναι η κρατική οργάνωση. Πρόκειται για εναν μηχανισμό που απορροφά πόρους της κοινωνίας προκειμένου να επιβαλλει την τήρηση των εθελοντικών συμβάσεων και να προστατεύει την ιδιοκτησία.
Επομένως, αποστολή του κράτους είναι, κατ’ ουσίαν, να υπερασπίζεται, να εξασφαλίζει τις προυποθέσεις της ανθρώπινης ελευθερίας. Αυτό κάνει η τήρηση των συμβάσεων και η προστασία της ιδιοκτησίας. Εξασφαλίζουν την ανθρώπινη ελευθερία, ώστε ο άνθρωπος να μπορεί να προοδεύει, να υπηρετεί, δηλαδή τη φύση του. Αρα, δεν μπορεί το κράτος να αναλαμβάνει ενέργειες που περιορίζουν τις εθελοντικές συμβάσεις και την ιδιοκτησία. Το κράτος πρέπει να είναι αρκετά ισχυρός μηχανισμός, ώστε να μπορεί να επιβληθεί σε κάθε επιμέρους άτομο, σε κάθε άνθρωπο που υπαναχωρεί από εθελοντική συμφωνία ή/και απειλεί την περιουσία άλλου ανθρώπου. Από εδώ προκύπτει οτι το κράτος ΔΕΝ μπορεί να είναι αντισυμβαλλόμενος σε καμία σύμβαση, σε καμία εθελοντική συμφωνία. Αυτό ισχύει επειδή σε περίπτωση υπαναχώρησης, ποιός θα είναι αυτός που θα του επιβάλει την τήρηση των συμπεφωνημένων? Με την ίδια λογική, το κράτος ΔΕΝ πρέπει να διαθέτει ΚΑΜΙΑ περιουσία. Αν το κράτος έχει περιουσία, αυτή στην ουσία τη νέμεται το προσωπικό του κράτους, οι δημόσιοι υπάλληλοι, με άλλα λόγια, διορισμένοι ή αιρετοί. Το κράτος, ο κρατικός μηχανισμός, δεν είναι κάποιο υπερβατικό πρόσωπο, εν είδει θεότητας, που απέχει απ’ τον ανθρώπινο καθημερινό κόσμο. Στελεχώνεται από ανθρώπους, από μέλη της κοινωνίας. Ποιος θα εμποδίσει αυτούς να χρησιμοποιήσουν την ισχύ του κράτους για ίδιο όφελος ? Στο όνομα του κράτους μπορούν να εξαπατούν τους συμπολίτες τους, υπαναχωρώντας από εθελοντικές συμφωνίες και να καταπατούν ιδιοκτησίες. Οι υπαρκτότατοι αυτοί κίνδυνοι αποφεύγονται και το κράτος μπορεί να υπηρετεί την αποστολή του ΜΟΝΟ αν δεν κάνει συμφωνίες και δεν έχει ιδιοκτησία.
Το κράτος, δηλαδή που μπορεί να υπηρετήσει την ανθρώπινη ελευθερία, είναι Ακτημον και Αμέτοχο σε συναλλαγές.
Η διαπίστωση αυτή έχει κολοσσιαίες συνέπειες. Δεν υπάρχει στη ζώσα ανθρώπινη μνήμη πε΄ρπιπτωση κράτους με της δύο αυτές ιδιότητες, του Ακτήμονος και του Αμέτοχου. Κι όμως, η ανάλυσή μας αυτό επιτάσσει. Οι συλλογισμοί μας είναι σωστοί. Τα γνωστά κράτη και περιουσία έχουν και συναλλαγές κάνουν. Το γεγονός αυτό δικαιολογείται με κάποιους μύθους και οι συνέπειες είναι τραγικές.
Ο πρώτος μύθος είναι οτι η κρατική περιουσία ανήκει σε όλους τους πολίτες. Αυτό είναι μεγάλη απάτη. “Ανήκει” θα πεί “έχω τη νομή”. Μπορώ να αποφασίσω για τη χρήση του αντικειμένου. Το κράτος ΔΕΝ είναι πρόσωπο, δεν έχει τα χαρακτηριστικά του ατόμου. Ούτε αποφασίζει, ούτε κερδίζει, ούτε χάνει. Οι διοικητές αποφασίζουν. Αρα αυτοί νέμονται την κρατική περιουσία. Αυτοί κερδίζουν και χάνουν. Ο απλός πολίτης διατηρείται στην πλάνη της “κοινής” περιουσίας, ενώ τέτοιο πράγμα απλά ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει.
Είναι πολύ εύκολο να αναζητήσουμε καθημερινά παραδείγματα. Κι ας μην περνάει απ’ το μυαλό μας η γνωστή “καραμέλα” οτι σε σωστά οργανωμένα κράτη τα πράγματα είνα καλύτερα και στην Ελλάδα είναι χάλια γιατί είμαστε υπανάπτυκτοι. Παντού οι κρατικοί υπάλληλοι νέμονται την “κρατική” περιουσία και παντού προπαγανδίζουν οτι οι όποιες καταστρατηγήσεις μπορούν να αντιμετωπιστούν με ακόμα μία κρατική υπηρεσία που θα διαθέτει περισσότερη περιουσία και πόρους. Προσπαθούν να πείσουν τους πολίτες, δηλαδή, οτι η λύση στο πρόβλημα της μεγάλης ισχύος του κράτους, είναι ένα ακόμα μεγαλύτερο κράτος.
Υπάρχει κρατικός υπάλληλος που δεν θα χρησιμοποιήσει το κρατικό αυτοκίνητο για να πάει εκεί που έχει προσωπική δουλειά ? Μα, θα πει κάποιος, αν το δρομολόγιο ταιρίαζει ? Φυσικά ταιριάζει ! Αφού ο ίδιος διαμορφώνει έτσι το δρομολόγιο ώστε να ταιριάζει στα προσωπικά του ενδιαφέροντα.
Υπάρχει κρατικός υπάλληλος που δεν θα χρησιμοποιήσει τον Η/Υ στο γραφείο του για προσωπική του χρήση, που δεν θα δεχτεί προσωπικές επισκέψεις στο γραφείο του, που δεν θα πάει στο σπίτι του δώρα πολιτών, που στην ουσία απευθύνονται στη θέση και όχι στο πρόσωπό του?
Συχνά γίνονται γνωστές και περιπτώσεις χονδροειδούς ιδιοποίησης και εκμετάλλευσης “κρατικής” περιουσίας από κρατικούς υπαλλήλους. Δεν πάει πολύς καιρός που υπάλληλοι του Ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού νοίκιαζαν μέσω AirBnb διατηρητέα καταλήματα στο κέντρο της Αθήνας. Ετσι εξηγήθηκε η χρόνια δυστοκία στην οποιαδήποτε άλλη αξιοποίηση αυτών των “κρατικών” ακινήτων. Πάλι πρόσφατα αποκαλύφθηκε η περίπτωση υπαλλήλου του ΟΣΕ που νοίκιαζε εκατοντάδες στρέμματα εκατέρωθεν της σιδηροδρομικής γραμμής για καλλιέργεια σιτηρών. Τις χιλιάδες στρέμματα των αεροδρομίων, ποιός τα εκμεταλλεύεται? Τις “κρατικές” θέσεις για σκάφη στα λιμάνια και στις μαρίνες, ποιός πραγματικά τις νοικιάζει ? Ακόμα βοά η πρωτεύουσα μεγάλου νομού με την περίπτωση υπαλλήλου της νομαρχίας, υπεύθυνου προμηθειών, που πουλούσε εφόδια στη μαύρη αγορά τα οποία στερούσε απ’ την υπηρεσία του. Τα παραδείγματα είναι χιλιάδες. Και δεν είναι η εξαίρεση. Εξαίρεση αποτελούν ελάχιστοι κρατικοί υπάλληλοι που δεν τολμούν ή δεν μπορούν να γλύψουν το μέλι. Συχνότατα προσωρινά. Σε βάθος χρόνου η κατάληξη είναι προβλέψιμη.
Αρα, οι έννοιες δημόσια έσοδα και δημόσια περιουσία, είναι φανταστικές. Το κράτος υπάρχει προς όφελος αυτών που το διοικούν, είτε αιρετών είτε διορισμένων.
Σκοπός της κρατικής οργάνωσης, όπως τουλάχιστον την γνωρίζουμε τους τελευταίους τουλάχιστον αιώνες, είναι η διατήρηση οικονομικών προνομίων μιας ολιγάριθμης κοινωνικής ομάδας, ενώ η μεγάλη μάζα ελέγχεται δια της Ελπίδας και του Φόβου.
Η κρατική ιδεολογία χρειάζεται να περνάει στις λαϊκές μάζες, ώστε να αποδέχονται και να μην διαμαρτύρονται για τα πανθομολογούμενα προνόμια της μικρής ομάδας που ελέγχει το κράτος.
Παλιότερα, το ρόλο του κρατικού προπαγανδιστή έπαιζε η χριστιανική εκκλησία.
Συνεχίζεται …