Εισαγωγή:

Είναι κοινή και εδραιωμένη πεποίθηση όσων αντικειμενικά παρατηρούμε τη δημόσια ζωή, πως από πολύ καιρό το φερόμενο ως “δημοκρατικό” πολίτευμα δεν λειτουργεί και πως το κράτος, αντί να αποτελεί αρωγό του πολίτη κατέστη μηχανισμός επιβολής τυραννίας και απολυταρχίας. Μακράν απέχει η λειτουργία του πολιτεύματος και της διοίκησης απ’ την εξυπηρέτηση των συμφερόντων και των επιδιώξεων του λαού. Σκοπός του υπάρχοντος κρατικού μηχανισμού είναι η διατήρηση και η διαιώνιση των προνομίων μιας μικρής ομάδας συμφερόντων σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας η οποία τεχνηέντως καθησυχάζεται δια της ελπίδας και του φόβου.

Μέσο ελέγχου και ποδηγέτησης του απλού πολίτη αποτελεί ο οικονομικός έλεγχος που ο κρατικός μηχανισμός ασκεί στην κοινωνία. Μη εκλεγμένοι παράγοντες είναι αυτοί που παίρνουν τις οικονομικές αποφάσεις, οι οποίες επιβάλλονται στην κοινωνία για σκοπούς αλλότριους των επιδιώξεων της πλειοψηφίας. Ο απλός πολίτης αισθάνεται διωκόμενος και απειλούμενος, στερούμενος καθημερινώς όλο και περισσοτέρων βαθμών ελευθερίας σε ένα κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον που καθίσταται συνεχώς όλο και περισσότερο ελεγχόμενο και ασφυκτικό. Ο απολυταρχικός έλεγχος της κοινωνίας χρησιμοποιεί δύο βασικά εργαλεία, πανταχού παρόντα στην καθημερινότητα του πολίτη: Το πρώτο είναι η τεχνητά δημιουργούμενη οικονομική στενότητα και οι διαρκείς σκηνοθετημένες “κρίσεις” που το κράτος ανακαλύπτει, ανακοινώνει στον πολίτη και αφού με αυτές ως πρόσχημα του στερεί ουσιώδεις πόρους και μέσα για την επιβίωσή του, έρχεται στη συνέχεια να προσφέρει “βοήθεια” στο πρόβλημα που το ίδιο δημιούργησε με χορηγίες, επιδόματα και “ελαφρύνσεις” των δικών του βαρών. Οι χορηγίες αυτές αποτελούν το δεύτερο εργαλείο οικονομικού ελέγχου. Ο κρατικός μηχανισμός, ως απόλυτος κυρίαρχος του οικονομικού περιβάλλοντος δεν παραλείπει να συντηρεί πλήθος παρασιτικών ομάδων, όπως υπάλληλοι, αιρετοί, εργολάβοι, προμηθευτές, κάθε είδους και ειδίκευσης. Η συνεργασία με το κράτος και η υποταγή στις αποφάσεις του αποτελεί όρο επιβίωσης για το σύνολο της κοινωνίας.

Η πηγή της οικονομικής ισχύος του κράτους, δια της οποίας εξασφαλίζει την καθυπόταξη της πλειοψηφίας προς όφελος μιας ευνοούμενης μικρής παρασιτικής μειοψηφίας, αποτελεί το μονοπώλιο στην έκδοση και διακίνηση του νομίσματος. Η διεκπεραίωση των οικονομικών συναλλαγών αποκλειστικά με νόμισμα που το ίδιο το κράτος εκδίδει τη στιγμή που το ίδιο αποτελεί τον αντισυμβαλλόμενο ή μέρος σχεδόν όλων των συναλλαγών, αποτελεί αδικία και ανισορροπία πρώτου μεγέθους. Ο κρατικός μηχανισμός δεν επιτηρεί απλά τις συναλλαγές. Συμμετέχει το ίδιο, ως αντισυμβαλλόμενος στη μεγάλη πλειοψηφία αυτών και με νόμισμα που εκδίδει και ελέγχει το ίδιο. Και μάλιστα ανεξέλεγκτα. Κατά την πλήρη, ανεξέλεγκτη και σχεδόν πάντα κρυφή βούλησή του. Ας φανταστούμε οτι παίζουμε χαρτιά και ένας απ’ τους παίκτες μπορεί και δημιουργεί και παρουσιάζει όσα και όποια χαρτιά θέλει, χωρίς να μπορούμε οι υπόλοιποι παίκτες να διαμαρτυρηθούμε.

Αυτός είναι σχηματικά ο ρόλος του κράτους. Γι’ αυτό και συνωστίζονται να επιβιβαστούν στον μηχανισμό του σχεδόν όλοι οι πολίτες. Αλλοι ως υπάλληλοι, άλλοι ως αιρετοί, όλων των βαθμών της διοίκησης. Πέρα απ’ τις απατηλές ταμπέλες, τίτλους και ψευδώνυμα επίθετα, η ουσία είναι πως ο κρατικός μηχανισμός δεν είναι τίποτα άλλο από όχημα δημιουργίας και διατήρησης προνομιών σε βάρος της πλειοψηφίας. Το μέσο είναι το νόμισμα και από κει πρέπει να ξεκινήσουμε για να σχεδιάσουμε κοινωνίες πιο δίκαιες, πιο ανθρώπινες και πιο ελεύθερες. Οι προτάσεις μας αποσκοπούν στην απελευθέρωση του πολίτη απ’ τα δεσμά του δεσποτικού και τυραννικού κράτους και εφαρμοζόμενες θα οδηγήσουν στη δικαίωση του ονόματος του κόμματός μας, του Κόμματος Απελευθέρωσης.

Η Ελλάδα κι ο Κόσμος

Οι περισσότερες χώρες του Δυτικού κόσμου, πάσχουν από αντίστοιχα προβλήματα με την Ελλάδα. Η υγεία των κοινωνιών αντανακλάται στην υγεία του νομίσματος. Στον Δυτικό κόσμο, απ’ την εποχή του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, την εξουσία κατέχουν επίσημοι Παραχαράκτες. Η σταδιακή αλλοίωση απ’ το 1914 μέχρι την τελική κατάργηση του κανόνα του χρυσού το 1971, έδωσε τη δυνατότητα σε μια μικρή ομάδα να ελέγχει το εκδοτήριο νομίσματος – κατ’ ευφημισμό αποκαλούμενο “χρήμα” – και να ποδηγετεί τις κοινωνίες κατά βούληση. Πρόκειται για το χρηματοπιστωτικό κύκλωμα το οποίο ελέγχει τις περισσότερες δυτικές κυβερνήσεις, κατ’ ουσία νομοθετεί και δικάζει, μέσω εξειδικευμένων “ρυθμίσεων” δημιουργεί μεγάλα ανταγωνιστικά μειονεκτήματα στις παραγωγικές τάξεις κάθε χώρας τις οποίες τάξεις και αποστρέφεται γιατί δεν μπορεί να ελέγξει. Το χρηματοπιστωτικό καθεστώς ευνοεί “σπουδές” και επαγγέλματα που ταιριάζουν στο δικό του παρασιτικό χαρακτήρα και έχουν λόγο ύπαρξης και δυνατότητα επιβίωσης μόνο μέσα στον δικό του εικονικό κόσμο. Η Παραγωγή εξαλείφεται απ’ το δυτικό κόσμο, προς όφελος ανταγωνιστών που με προθυμία καταλαμβάνουν το κενό που δημιουργείται. Οι δυτικές κοινωνίες γεράζουν, εγκαταλείπουν την παραγωγή, και διαφθείρονται παρακολουθώντας να επιβραβεύονται με αναξιοκρατικές προσόδους οι φιλικές προς το καθεστώς παρασιτικές ομάδες, ενώ οι εργατικοί παραγωγικοί πολίτες διώκονται και συκοφαντούνται. Η κατάρρευση των ηθών και η άνοδος του δικαιωματισμού και της woke κουλτούρας εδράζεται στον κλονισμό των ηθικών αρχών του δυτικού κόσμου, των αρχών που ξεκινούν απ’ την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και φτάνουν μέχρι την εποποιία της βιομηχανικής επανάστασης του 19ου αιώνα. Η πρόοδος που συνετελέσθη στον “χρυσό” 19ο αιώνα, βασίστηκε στον Κανόνα του Χρυσού, που με αυστηρότητα και ανεπανάληπτη μεθοδικότητα επέβλεπε και ρύθμιζε επί δεκαετίες ο ίδιος ο μεγάλος Jack Newton, ως Master of the Mint, επικεφαλής του νομισματοκοπείου της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, επί των ημερών του οποίου η βέβαιη ποινή για την παραχάραξη της Χρυσής Λίρας ήταν ο θάνατος ! Με τη νομισματική βεβαιότητα που αυτή η πολιτική ενέπνεε, ο δυτικός άνθρωπος μπόρεσε να κοιτάξει με εμπιστοσύνη το μέλλον και να επενδύσει σ’ αυτό το χρόνο του και τη δουλειά του, γνωρίζοντας οτι οι κόποι του ανταμείβονται και εκφράζονται σε ένα νόμισμα αληθινό και αιώνιο. Αυτή η εμπιστοσύνη στήριξε πάντα την πρόοδο της ανθρωπότητας. Ο κλονισμός αυτής της εμπιστοσύνης, απ’ το κάλπικο νόμισμα των κρατικών παραχαρακτών, έφερε κάθε είδους παρακμή και κατάπτωση. Την κατάσταση ακριβώς στην οποία σήμερα ζεί η Ελλάδα και όλη η Δύση.

ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ – ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ – ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Το νόμισμα ΔΕΝ είναι ουδέτερο, όπως οι κρατικοί παραχαράκτες προπαγανδίζουν. Η υγεία του νομίσματος αντανακλά την υγεία της κοινωνίας και η ισχύς του την ισχύ της οικονομίας. Σε ποσότητες του καθιερωμένου νομίσματος εκφράζονται οι κόποι των πολιτών δια της πληρωμής τους, μ’ αυτό το νόμισμα καλύπτουν τις καθημερινές τους ανάγκες και σ’ αυτό το νόμισμα αποταμιεύουν, επενδύουν και σχεδιάζουν για το μέλλον.

Θα δεχόταν κάποιος να εργαστεί για βότσαλα της θάλασσας ? Για χαλίκια της στεριάς ? Οχι βέβαια ! Γιατί άραγε ? Επειδή απλούστατα δεν είναι σπάνια. Οποιοσδήποτε μπορεί με μικρή προσπάθεια να τα αποκτήσει. Είναι δυνατόν ο εργάτης να σπάει τη μέση του 8 ώρες, ο επιστήμονας να βγάζει τα μάτια του στα βιβλία, για να αποκτήσουν κάτι που κάποιος άλλος μπορεί να πιάσει απλώνοντας το χέρι του ? Κι αν ακόμα αρχικά ξεγελιούνταν, τι θα έκαναν όταν μάθαιναν οτι αυτό που αυτοί κουράζονται για να αποκτήσουν κάποιοι άλλοι, κάπου αλλού, απλά μαζεύουν ? Θα εγκατέλειπαν κάθε δουλειά και κάθε προσπάθεια και θα έτρεχαν κι αυτοί να μαζέψουν “νομίσματα” εκεί που βρίσκονται εύκολα. Η παραγωγή θα κατέρρεε και όλοι θα είχαν στα χέρια τους κάτι φτηνό, χωρίς αξία.

Αυτό ακριβώς είναι το αποτέλεσμα της παραχάραξης του νομίσματος. Ο μεγάλος Jack Newton, την τιμωρούσε με θάνατο. Αδιάλλακτα και κατηγορηματικά. Τα τελευταία 100 χρόνια, τουλάχιστον στη Δύση, αυτό έγινε επίσημη κρατική πολιτική. Οι βρισκόμενοι κοντά στο κρατικό φωτοτυπικό αποκτούν εύκολα και άκοπα αυτό που άλλοι ιδρώνουν για να αποκτήσουν. Απ’ την κατάργηση του κανόνα του Χρυσού δεν υπάρχει κανένα όριο στις ποσότητες χρήματος που τίθενται σε κυκλοφορία. Οι προυπολογισμοί των κρατών είναι ελλειμματικοί, το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος εκτοξεύεται και ο πληθωρισμός είναι μια μόνιμη κατάσταση που ελαχιστοποιεί το αποτέλεσμα της οποιασδήποτε εργασίας, ακυρώνει το νόημα της αποταμίευσης, αναστέλλει οποιαδήποτε επένδυση και σχεδιασμό για το μέλλον, και το κυριότερο, διαφθείρει την κοινωνία και ακυρώνει το σύστημα αξιών της.

Ο πληθωρισμός είναι η πιο ύπουλη ληστεία. Ευνοεί αυτούς που πρώτοι πιάνουν στα χέρια τους το κάλπικο χρήμα και τιμωρεί τους τελευταίους. Οι πρώτοι είναι οι κρατικοί παρατρεχάμενοι. Οι τελευταίοι, όσοι δεν κάθονται στο κρατικό τραπέζι. Η κρατική προπαγάνδα σκόπιμα αποκρύπτει τις επιπτώσεις του πληθωρισμού, προωθώντας τις “οικονομικές” σοφιστείες όλων των τσαρλατάνων δήθεν επιστημόνων που αυτοαποκαλούνται “οικονομολόγοι” της Κευνσιανής σχολής, των κραυγαλέα αποτυχημένων Μαρξιστών – σοσιαλιστών και κάθε άλλου κρατιστή και συσκοτίζουν την πραγματικότητα συκοφαντώντας τα πραγματικά οικονομικά που μπορεί κάποιος να βρει στο έργο των συγχρόνων μας F.A. Hayek, L.V. Mises , αλλά και όλων των διανοητών της κλασσικής σχολής. Σε ποιο κρατικό πανεπιστήμιο μπορεί κάποιος να διδαχθεί τα οικονομικά του Mises ? Σε ποια “οικονομική” σχολή δεν θεωρείται αυτονόητη η ισχύς των Κευνσιανών φληναφημάτων, με αποκορύφωμα την ουρανομήκη αρλούμπα πως η προσφορά ακολουθεί τη ζήτηση ? Πως το κανονικό είναι πρώτα να καταναλώνουμε και ύστερα να παράγουμε ? Μετά από έναν αιώνα αισχρής κρατικής προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου, έφτασε η κοινωνία να πιστεύει πως το κράτος “ρίχνει λεφτά” στην οικονομία και με τις πρωτοβουλίες του ζωντανεύει τομείς που αλλιώς δεν θα υπήρχαν. Ιδίως στη χώρα μας, την μαρξιστική Ελλάδα, η πεποίθηση αυτή έχει πάρει πλέον την ισχύ φυσικού νόμου. Η πλειοψηφία, για παράδειγμα, πιστεύει πως όσοι δεν κόβουν αποδείξεις “κλέβουν την εφορία” !!! Δύσκολα η λογική μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της διαστροφής. Ο επαγγελματίας ρίσκαρε δικά του χρήματα, δανείστηκε, εξετέθη σε φίλους και γνωστούς και μετά κόπων και βασάνων πέρασε τον λαβύρινθο των αδειοδοτήσεων για να καταφέρει να ανοίξει μια επιχείρηση. Ας φανταστούμε ένα μικρό μαγαζί. Στέκεται στο πόστο του και ξεροσταλιάζει με κρύο και ζέστη περιμένοντας να εξυπηρετήσει τον κάθε εύκολο ή κακόβουλο πελάτη, να δεχτεί την κάθε παραξενιά, συχνά την προσβολή, άλλες φορές τον κίνδυνο, για να καταφέρει να πιάσει στα χέρια του την είσπραξη. Αυτή που προορίζεται να καλύψει τις υποχρεώσεις του, να αποζημιώσει τον κόπο του και να στηρίξει το μέλλον του. Στο τέλος της μέρας έρχεται το κράτος και απαιτεί :

“Μου χρωστάς, τουλάχιστον τα μισά”.

Μουδιασμένος ο απλός άνθρωπος δεν αφήνει το μυαλό του να σκεφτεί:

“Πως είναι δυνατόν να χρωστάω κάτι που έχω ήδη στην τσέπη μου ?.Που απέκτησα με τον κόπο μου, ξοδεύοντας δικούς μου πόρους ?. Από που κι ως που τα χρωστάω ? Και σε ποιον τα χρωστάω ? Σ’ αυτούς που μου βγάλαν την πίστη να πάρω την άδεια και “τους κέρασα έναν καφέ” μέσω του λογιστή, κι ακόμα έναν μέσω του μηχανικού. ? Κι αν δεν κόψω μια απόδειξη – στην ταμιακή και στο POS που εγώ πλήρωσα – με κατηγορούν για κλέφτη. Ποιον, εμένα, που όλα αυτά τα δημιούργησα ! Ποιος με κατηγορεί ? Οι κρατικοί παρατρεχάμενοι, που όχι μόνο ποτέ δεν με βοήθησαν, αλλά τους είχα εμπόδιο σε κάθε βήμα ! Ποιός είναι τελικά ο κλέφτης ? Ποιός κλέβει ποιόν ?”

Τρέχει η γιαγιά πωλήτρια της λαικής να μας βάλει την απόδειξη μέσα στα ψώνια, “μην μας σταματήσουν”. Στέκεται στον πάγκο της απ’ την αξημέρωτη νύχτα και καρδιοχτυπάει μήπως την κατηγορήσουν οτι “κλέβει την εφορία “ !. Είναι συγκλονιστικό πως η προπαγάνδα και η κρατική τρομοκρατία έχουν αλλοιώσει το νόημα των λέξεων και καταδυναστεύουν τον σκληρά εργαζόμενο πολίτη.

Για εμάς δεν υπάρχει καμία αμφιβολία και οι ρόλοι είναι σαφείς: Το κράτος κλέβει τον πολίτη, παρασιτώντας πάνω του. Πως να κλέψεις από κάποιον που ΔΕΝ παράγει τίποτα ? Οχι μόνο ο κρατικός μηχανισμός βίαια και εκβιαστικά αποσπά απ’ τον πολίτη το αποτέλεσμα των κόπων του, αλλά δια του πληθωρισμού του κάλπικου νομίσματος μειώνει και την αξία όσων του απομένουν. Διπλά χαμένος ο πολίτης. Του παίρνουν τα μισά και όσα του μένουν είναι “σάπια”.

Απ’ τη στιγμή που δια της νομισματικής πολιτικής το κράτος έχει όσα λεφτά θέλει, ποιός άραγε είναι ο ρόλος της εφορίας ? Στη διάρκεια της ψευτοπανδημίας διατάχτηκαν οι μικρές επιχειρήσεις να κλείσουν και στους ιδιοκτήτες και στους εργαζομένους δόθηκε επίδομα. Από που ? Μα, απ’ το κρατικό φωτοτυπικό. Από που αλλού ? Αρα δεν χρειάζονται οι φορολογικές εισπράξεις για τη λειτουργία του μηχανισμού. Και γιατί δεν γίνεται αυτό συνέχεια ? Επειδή ο πληθωρισμός θα εκτοξευθεί προφανώς. Επομένως η παρουσία του πληθωρισμού είναι αυτονόητη. Απλά το μέγεθος είναι που πρέπει να ρυθμίζεται ώστε οι επιπτώσεις στην κοινωνία να είναι αποδεκτές. Με άλλα λόγια, ο κρατικός μηχανισμός δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να κλέβει τον κόπο μας, απλά προσπαθεί να το κάνει με τέτοιο ρυθμό που να μην το καταλαβαίνουμε.

Να τονίσουμε εδώ πως για τα ελληνικά δεδομένα και για ολες τις χώρες της ευρωζώνης, το φωτοτυπικό βρίσκεται στη Φραγκφούρτη και το χειρίζεται η ΕΚΤ, της οποίας η Τράπεζα της Ελλάδος αποτελεί απλό συνεργάτη , κάτι σαν αντιπρόσωπο. Πριν το Ευρώ, το φωτοτυπικό βρισκόταν στην Ελλάδα και το χειριζόταν η ΤτΕ. Τότε τουλάχιστον η νομισματική πολιτική παρακολουθούσε την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Τώρα της γερμανικής. Το πόσο γρήγορα ή αργά νοθεύεται το χρήμα δεν λαμβάνει καν υπ’ όψην τις συνθήκες στην ελληνική κοινωνία. Υπολογίζονται μόνο οι αντιδράσεις σε 2-3 μεγάλες ευρωπαικές χώρες , αλλά και εκεί το αποτέλεσμα δεν διαφέρει ουσιωδώς. Το ίδιο δηλητήριο πίνουν όλες οι ευρωπαικές οικονομίες, απλά σε διαφορετικές δόσεις.

Αφού λοιπόν το φωτοτυπικό είναι σε συνεχή λειτουργία, σκοπός της φορολογικής πολιτικής δεν είναι η συγκέντρωση πόρων για τη λειτουργία του κράτους ! Οσο παράδοξο κι αν ακούγεται, αυτή είναι η πραγματικότητα. Τότε ποιος είναι ο σκοπός της εφορίας, που τόσο φοβόμαστε μην “κλέψουμε” ? Το ρόλο της στη συγκράτηση του πληθωρισμού μπορούν να τον παίξουν πολύ πιο αποτελεσματικά οι τράπεζες με τα παρεμβατικά επιτόκια. Ο ουσιώδης ρόλος του φορολογικού μηχανισμού δεν είναι αλλος απ’ τον κοινωνικό έλεγχο. Είναι ο “μπαμπούλας”, το φόβητρο που επισείεται επί δικαίων και αδίκων ώστε ο πολίτης να αισθάνεται συνεχώς στριμωγμένος και διωκόμενος, και να αναζητά ελάφρυνση των παθών του στη φιλόξενη ανοιχτή αγκαλιά της φαύλης πολιτικής τάξης που τον περιμένει για να τον παρηγορήσει. Οι συνεργάσιμοι, υπάκουοι, υποταγμένοι πολίτες αμείβονται με επιδοτήσεις, επιδόματα και διευκολύνσεις. Οι υπόλοιποι αφήνονται βορά στα αδίστακτα χέρια ενός απάνθρωπου διωκτικού μηχανισμού που πήρε στις μέρες μας τη θέση του χωροφύλακα και του ταγματασφαλίτη άλλων εποχών. Η φυσική βία απλά έδωσε τη θέση της στην οικονομική. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Ο έλεγχος της κοινωνίας.

Σκοπός, λοιπόν του ανά χείρας πονήματος είναι η προσπάθεια διάγνωσης των αιτιών των μεγάλων προβλημάτων των σημερινών δυτικών, και όχι μόνο, κοινωνιών, η ανάδειξη της συσχέτισης αυτών των προβλημάτων με την συστηματική παραχάραξη του νομίσματος απ’ τα κράτη και η σχηματοποίηση μιας ρεαλιστικής πρότασης για την απαλλαγή της οικονομικής και πολιτικής ζωής απ’ τον ασφυκτικό και καταστροφικό κρατικό έλεγχο μέσω της μεταφοράς της οικονομικής δραστηριότητας σε ένα νέο σύστημα διενέργειας και εκκαθάρισης των συναλλαγών που θα στηρίζεται στο μοναδικό αληθινό και αξιόπιστο νόμισμα που επινόησε ο άνθρωπος μετά το χρυσό, το Bitcoin.