Λυπάμαι πραγματικά τα νέα παιδιά, τους μεχρι 30-35, που στην αγωνία τους να βρουν “δουλίτσα” δέχονται ρόλους υποτιμητικούς για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ευφυΐα.
Τέτοιες είναι οι περισσότερες “θέσεις εργασίας” σε τράπεζες, εταιρίες τηλεφωνίας, τεχνολογίας και γενικών πωλήσεων.
Ο ρόλος τους περιορίζεται στο χειρισμό του “συστήματος “.
Κι αν τους βρεις στο τηλέφωνο, το μόνο που κάνουν είναι να συμπληρώνουν κουτάκια σε μια οθόνη.
Το customer service έγινε data entry. Οι αποφάσεις λαμβάνονται απ’ τον αλγόριθμο. Καταργήθηκε η προσωπική γνωριμία με τον πελάτη.
Σε μια κοινωνία που πια ΔΕΝ είναι κοινωνία, αλλά σύνολο μονάδων, η προσωπικότητα του καθενός δεν εχει σημασία. Εκπαιδεύονται ανθρωποειδή χωρίς προσωπικότητα. Αυτό συμβόλιζε η μάσκα της ψευτοπανδημίας. Έτσι εκπαιδεύονται κι οι νέες γενιές. Να είναι αριθμοί και οχι πρόσωπα.
Ο συντονιστής του ξε-ανθρωπισμού της κοινωνίας, είναι το σύγχρονο κράτος. Εκεί σχεδιάζεται ο νέος μετα-άνθρωπος, ο σύγχρονος δουλος που αναγνωρίζεται με εναν αριθμό, το ΑΦΜ, είναι υπάκουος, η παιδεία του είναι ανύπαρκτη και η εκπαίδευσή του φτάνει μέχρι το χειρισμό ενός μέρους του “συστήματος”, δηλαδή τη συμπλήρωση φορμών, data entry, που λενε και στο χωριό μου.
Μόνη αποστολή των νέων ανθρωποειδών, να συμπληρώνουν φόρμες, να υπακούν άνευ αντιλογίας και φυσικά να πληρώνουν φόρους. Και βεβαίως να είναι ενεργοί φορείς της προπαγάνδας περί των αρετών του κράτους και των δεινών της φοροδιαφυγής.
Το σύστημα διαδίδουν και υλοποιούν οι μεγάλες εταιρίες. Ιδιωτικές κατ’ ονομα, αλλά στην ουσία ημικρατικές. Όπως ήταν και ολες οι επιχειρήσεις στη ναζιστική Γερμανία. Τα προσόντα που διδάσκουν τα πανεπιστήμια και απαιτούν οι “επιχειρήσεις” είναι αυτά: Υπακοή, συμμόρφωση, έλλειψη προσωπικότητας. Ο ιδανικός εμβολιασμένος μασκοφόρος, δηλαδή.
Λοιπόν, τέτοια ανθρωποειδή, να μην αφήσουμε οι παλιότεροι να γίνουν τα παιδιά μας. Το “σύστημα” το κατασκεύασε η δική μου γενιά, των γεννημένων τις δεκαετίες 70-90.
Εμείς φτιάξαμε την πληροφορική και το internet. Ολα τα επόμενα στηριχτηκαν πανω σ’ αυτά.
Τα παιδιά αυτά τα περιμένει ενα τραγικό μέλλον. Σύντομα θα είναι άνεργα. Η μεγάλη εταιρία με τη σίγουρη θεση και τον καλό (ή έστω ανεκτό) μισθό, σε λίγο δεν θα τα χρειάζεται.
Η εκπαίδευση του κοινού, των πελατών, στη συνεργασία με το απρόσωπο “σύστημα” προχωράει.
Σηκώνεις το τηλέφωνο και μιλάς σε robot, σε σημείο που και ανθρωπος να είναι στην άλλη άκρη, οι διάλογοι και οι τρόποι είναι τόσο τυποποιημένα που δεν διακρίνεις τον έναν απ’ τον άλλον.
Τι κάνουμε
Η καλύτερη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν αυτά τα παιδιά στον εαυτό τους είναι να σαμποτάρει ο καθενας με τον τρόπο του το “σύστημα”. Μόνο έτσι θα κερδίσουν λίγο χρόνο για να μπορέσουν να εκπαιδευτούν εκτός των επίσημων σχολείων και να αποκτήσουν πραγματικά προσόντα, που θα στηρίζουν αυτόνομες ζωές και προσωπικότητες και όχι ανταλλακτικά του “συστήματος”.
Σβήστε την τηλεόραση, βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει και κοιτάξτε γύρω σας, να καταλάβετε ποιοι είστε και που πάτε.
Υπάρχουν λύσεις εκτός συστήματος. Το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσει κάποιος την ύπαρξη αυτού του συστήματος, ως κατι τεχνητού και ξένου απ’ τον ίδιο.
Από εκεί αρχίζουν όλα. Να βλέπεις τον εαυτό σου ως διακριτική προσωπικότητα και όχι ως μέρος του “συστήματος”.
Δεν είναι φίλος σου. Απλά σε χρειάζεται λίγο ακόμα. Σε προορίζει για τα σκουπίδια.
Λάβε τα μέτρα σου.